Bezwstydne slumsy Chicago w "Shameless" (sezony 1-6) - recenzja

Sprawa ze mną i dobrymi serialami wygląda tak: jeśli ktoś mi je poleci, trochę mi zajmie zanim sama się przekonam o ich jakości. Jeśli zobaczę coś gdzie w internecie, wygląda to podobnie. Niedawno po raz kolejny przekonałam się, że lenistwo jest moim ogromnym przekleństwem. W dwa tygodnie nadrobiłam sześć i pół sezonu serialu, który prawdopodobnie kończy się w tym roku – Shameless. Serial należy do grupy tych, których pierwotne wersje pojawiały się najpierw w Wielkiej Brytanii, a potem Amerykanie stwierdzili, że zrobią swoją. Z tego co mi wiadomo, pierwsze sezony obydwu serii mają jednakowe scenariusze, a od drugiego sezonu pojawiają się różnice; są to wręcz oddzielne seriale. Nie wiem, jak wygląda sytuacja z wersją brytyjską, jeszcze nie skusiłam się na seans. Wiem za to, że ta zza Atlantyku podbiła moje serducho.

Shameless opowiada perypetie siedmio- a czasem i ośmio-osobowej rodziny Gallagherów mieszkającej na przedmieściach Chicago. Można powiedzieć, że ich dzielnica przypomina slumsy. Ojciec – Frank (William H. Macy) – jest typowym menelem, który wraca do domu tylko po pieniądze. Jego żona, Monica (Chloe Webb), uciekła od rodziny (później dowiadujemy się, iż cierpi ona na dwubiegunowość i odmawia przyjmowania leków). Opiekę nad młodszym rodzeństwem przejmuje najstarsza z nich, Fiona (Emmy Rossum). Kiedy poznajemy Gallagherów od razu wprowadzani jesteśmy w wypracowaną przez nich rutynę.

W momencie rozpoczęcia serialu najmłodszy z rodzeństwa Liam (grany przez bliźniaków, Brenanna i Blake’a Johnsonów) miał tylko dwa latka. Później mamy Carla (Ethan Cutkosky) oraz Debbie (Emma Kenney), uczących się w podstawówce. Kolejna dwójka to Ian (Cameron Monaghan) oraz starszy od niego o około dwa lata Lip/Phillip (Jeremy Allen White), obaj w liceum. Do tej gromadki dochodzą sąsiedzi i przyjaciele rodziny – Kevin (Steve Howey) i Veronica (Shanola Hampton) oraz późniejszy chłopak Fiony, Steve (Justin Chatwin). Są to główne postacie, z którymi później spotykałam się co odcinek, jednak te drugoplanowe wcale nie były takie złe.

Gallagherowie (wraz z Kevinem i Veronicą) w pełnej krasie.

Przez sześć sezonów widzimy, jak młodsza część Gallagherów rośnie, jakie problemy czekają ich na drodze do dorosłości. Lip jest najmądrzejszym dzieciakiem w szkole. Ian chciałby zaciągnąć się do wojska; oprócz tego ma romans z właścicielem sklepu, w którym pracuje. Hobby Carla skupia się wokół przemocy i zadawania bólu innym. Debbie z kolei bardzo brakuje matki, a Liam… to dwulatek, którym każde z rodzeństwa zajmuje się po trochu. Fiona łapie każdą dorywczą pracę, aby zapewnić swojej rodzinie dach nad głową i jedzenie. I tak toczy się ich życie do czasu, aż nie spadną na nich nowe problemy.

Dobrym przykładem wyśmienitej postaci drugoplanowej jest grana przez Joan Cusack, Sheila Jackson. Matka jednej ze znajomych Lipa jest postacią tak samo dziwną jak i kochaną. Sheila ma bowiem fobię – nie potrafi wyjść z domu, po przekroczeniu progu dostaje ataku paniki. Oprócz tego ma raczej zaskakujące upodobania łóżkowe. Jeszcze inna postać drugoplanowa (która po prostu podbiła moje serce) to Mickey Milkovich (Noel Fisher). Długo nie widziałam tak dobrej ewolucji bohatera, z agresywnego młodocianego przestępcy do… agresywnego młodocianego przestępcy, który potrafi być troskliwy, kochający i delikatny. Mickey nie miał łatwego życia, jego rodzinę można nazwać wręcz wersją Gallagherów, która poszła w zupełnie odwrotną stronę. Na przekór temu dostajemy jednak postać, której rozwój sprawia, że się w niej zakochujemy.

Najlepszy character development w dzisiejszej telewizji - Mickey ♥

Najciekawszym przypadkiem jednak jest sam Frank. Z początku wydaje nam się, że nie obchodzi go nic oprócz pieniędzy na alkohol i narkotyki. Nie przejmuje się sytuacją panującą w domu, dziećmi interesuje dopiero, kiedy widzi w tym korzyść dla siebie. Na spory czas wyprowadza się nawet do Sheili, kiedy ta rozstaje się z mężem. Dlaczego? Przez jej fobię, nie ma ona pojęcia o jego reputacji. Dopiero około trzeciego sezonu możemy zauważyć, jak bardzo ważna jest dla niego rodzina. Moment też nie należy niestety do najdłuższych.

Sześć sezonów po dwanaście odcinków to wystarczający czas, aby przywiązać się do postaci. Shameless ma to do siebie, że wyróżnia się na tle innych seriali. Dokonuje tego głównie poprzez poruszanie tematów, które nadal wydają się być na świecie drażliwe, m. in. inna orientacja seksualna czy choroby psychiczne. Nie traktuje tych kwestii jak przyrządy do pociągnięcia fabuły do przodu, choć wynika z nich sporo innych wątków w późniejszych sezonach. Homoseksualizm Iana oraz współdzielona z jego matką  choroba – wcześniej już wspomniana dwubiegunowość – są raczej częścią danej postaci, bez nich Ian nie byłby tym, kogo widzimy na ekranie.

Na sam koniec muszę się do czegoś przyznać: rozpoczęłam seans z Shameless ze względu na związek Iana z innym chłopakiem (chyba już nie muszę mówić z którym?). Co poradzić, kocham motywy homoseksualne we wszelkiego rodzaju produkcjach. Już po pierwszym sezonie wiedziałam jednak, że to pani Jackson jest moją ulubioną postacią. Jednak nie tylko ze względu na te dwa przypadki polecam ten serial. Robię to ponieważ nie często spotyka się produkcję telewizyjną poruszającą tematy nadal kontrowersyjne, chociaż zgodzę się, że ostatnimi czasy częstotliwość ta stopniowo wzrasta. Shameless jest serialem wiernym swojemu tytułowi – jest produkcją bezwstydną, a zarazem (czy może właśnie przez to) prawdziwą.